روایتگری جانباز ۷۰ درصد نخاعی از سال‌های دوران تحصیلات‌ و مشقاتش

«جمال رحیمیان»، معاون فرهنگی سازمان جهاد دانشگاهی تهران به‌همراه شماری از دانشجویان دانشگاه تهران با حضور در آسایشگاه امام خمینی(ره) با «علیرضا مطلبی»، جانباز ۷۰ درصد نخاعی گفت‌وگویی صمیمانه داشتند.
۰۷ مرداد ۱۴۰۲ | ۱۰:۰۳ کد : ۶۰۱۸۳ فرهنگی
تعداد بازدید:۱۵۴
«جمال رحیمیان»، معاون فرهنگی سازمان جهاد دانشگاهی تهران به‌همراه شماری
روایتگری جانباز ۷۰ درصد نخاعی از سال‌های دوران تحصیلات‌ و مشقاتش

به گزارش روابط عمومی سازمان جهاد دانشگاهی تهران، در ادامه این مراسم بازدید دانشجویان با شمار دیگری از جانبازان بستری در این آسایشگاه دیدار کردند و با تقدیم شاخه گل و هدیه فرهنگی نسبت به آن‌ها ادای احترام کردند.

«علیرضا مطلبی»، در بازدید شماری از دانشجویان دانشگاه تهران از جانبازان نخاعی بستری در آسایشگاه امام خمینی(ره) با اعتقاد به این‌که مقطع تحصیلی(کارشناسی، ارشد و یا دکترا) مهم نیست چون هستند بسیاری که بدون مدرک تحصیلات‌عالی به‌لحاظ معرفتی و تجربی توانمندتر هستند، در ادامه اظهار کرد: اما متأسفانه این افراد به‌علت نداشتن مدرک تحصیلی به رسمیت شناخته نمی‌شوند.

وی، با آرزوی موفقیت برای یکی از دانشجویان حاضر برای کسب مدارج علمی بالاتر گفت: با داشتن توانایی و دانسته‌های‌تان راحت‌تر کار می‌کنید و به اهدافتان می‌رسید.

مطلبی، با بیان این‌که همه زبان‌ها از جمله اسپانیولی در چارچوب کاربردشان مفید هستند، در پاسخ به صحبت دانشجویی که علت تحصیل در این رشته را فعالیت در گردشگری سلامت عنوان کرده بود، گفت: باید پیش‌بینی کرد اگر به‌علت بعد مسافت از 10 کشور اسپانیولی زبان سالی 100 تا گروه 10 نفره معادل 200 گردشگر سلامت به ایران بیایند اما در مقابل از کشورهای عربی و روسیه بیشتر از این تعداد پس به نتیجه مطلوب نرسیده‌اید.

وی، درباره رشته تحصیلی مدیریت اجرایی(رشته تحصیلی یکی از دانشجویان حاضر) اظهار کرد: رشته جدید و کارآمدی است.

این جانباز 70 درصد، با طرح این پرسش که چرا یک فرد در طول زندگی اینقدر متفاوت عمل می‌کند؟ گفت: باید از دریچه‌های متفاوت به‌لحاظ توانمندی به آن نگریسته شود، باید مادر شوهر را به میزان پدر و مادر خود دوست داشت و جایگاه افراد را به رسمیت شناخت هر فردی در جایگاه خودش استانداردی را تعریف می‌کند یک مرد یا زن خود را فدای والدینش می‌کند حتی از سوی همسرش حمایت هم می‌شود.

مطلبی، در بخش دیگری از سخنانش با تأکید بر ضرورت وجود علاقه معقول برای انتخاب رشته افزود: من با شیوه‌ای که خودم در پیش گرفتم درس‌ها را مطالعه کردم و با رتبه 19 در آزمون کنکور سراسری پذیرفته شدم.

در بخشی از این دیدار پس از معرفی یکی دیگر از دانشجویان که ارشد مدیریت دولتی بود دانشجوی دیگری عنوان کرد که دانشجوی رشته بهداشت مواد غذایی زیر مجموعه دامپزشکی است اما علاقه‌اش هنر، طراحی و نقاشی است .

دانشجوی دیگری هم در معرفی خود را دانشجوی ارشد مطالعات منطقه‌ای دانشگاه علامه طباطبایی معرفی کرد که مطلبی آن را رشته‌ای جدید برشمرد .

این جانباز 70 درصد، که مقطع کارشناسی را در رشته حقوق خصوصی (از دشوارترین گرایش‌های حقوق) به پایان رسانده است در ادامه سخنانش و درباره خاطرات گذشته‌اش می‌گوید: من در پیروزی انقلاب اسلامی سر از پا نمی‌شناختم و به‌شدت درگیر مسایل انقلاب بودم به‌نحوی که در همه تظاهرات تهران به استثناء 2 مورد شرکت کردم.

مطلبی، ادامه داد: هر روز صبح کیف و کتاب مدرسه‌ام را بر می‌داشتم و به شاگرد نانوای محل می‌سپردم، سپس به سراغ کار خودم می‌رفتم، خانواده فکر می‌کرد چه پسر سر به راه و درسخوانی دارند. در ادامه جایی شاغل شدم و هم‌زمان آموزش نظامی دیدم در همان جا در سال 60 مجروح شدم از شوک مجروحیت که خارج شدم و وضعیت جسمانی‌ام ثابت شد به فکر انجام فعالیت‌های جدیدی از قبیل گویندگی رادیو، قرائت قرآن، قصه‌گویی و ... افتادم من رشته ریاضی خوانده بودم اما به‌مدت 7 تا 8 سال از درس فاصله گرفته بودم باید در فضا و محیطی غیررسمی تحصیلاتم را ادامه می‌دادم.

وی، در ادامه خاطرنشان می‌کند: در ابتدا کتاب‌های اول تا چهارم دبیرستان را ردیف کردم کتاب اول را خواندم دیدم چیزی از خاطرم نرفته، به همین ترتیب بقیه کتاب‌ها را مطالعه کردم همگی چنین بودند. کتاب چهارم را مطالعه کردم هر جا از نظر فرمول، قواعد ریاضی، فیزیک شیمی گیر می‌کردم به ماقبلش برمی‌گشتم خدا توفیق داد دیپلم ریاضی را با معدل 17.75 اخذ کردم.

این جانباز 70 درصد، با بیان این‌که اخذ دیپلم ریاضی برای من اهمیتی دوچندان داشت در ادامه توضیح داد: اگر در همان زمان با تغییر رشته در کنکور علوم انسانی شرکت می‌کردم حتی یکسال زودتر فارغ‌التحصیل می‌شدم اما من باید دیپلم ریاضی‌ام را می‌گرفتم چون از مقطع راهنمایی شخصیت من برای رشته ریاضی تعریف شده بود و خانواده‌ام با این مسیر و ذهنیت جلو آمده بودند.

مطلبی، با بیان این‌که خانواده‌ام برای من در رشته ریاضی بسیار سرمایه‌گذاری کرده بودند، افزود: انصافاً برای من بسیار هزینه کردند، من را به دبیرستان خوارزمی شماره 1 فرستادند که با قاطعیت می‌توانم بگویم در دوران قبل از انقلاب بهترین دبیرستان ایران بود.

وی، با بیان این‌که در این دبیرستان دانش‌آموزان فقط درس می‌خواندند، گفت: کتاب زبان این دبیرستان کتاب زبان فرهنگی آموزش پرورش نبود بلکه کتاب جدایی تدریس می‌شد در حقیقت سرباز برای اروپا و آمریکا تربیت می‌کردند.

این جانباز 70 درصد، ادامه داد: هر دانش‌آموزی که به سوم دبیرستان می‌رسید اگر در توانش بود به خدمت سربازی نمی‌رفت بجای آن به یکی از کشورهای اروپایی یا آمریکا پرواز می‌کرد دیپلم‌شان را هم آنجا می‌گرفتند و مستقیم به دانشگاه می‌رفتند بدین‌ترتیب از خدمت سربازی در ایران فرار می‌کردند.

مطلبی، با بیان این‌که دبیرستان خوارزمی، دبیرستان کاملاً فعالی بود و بقول یکی از دوستان 100 درصد نیروهای‌ش در مقطع دبیرستان خط سیاسی داشتند، ادامه داد: در دوران انقلاب ما در دبیرستان نمی‌ماندیم مدام در دانشگاه تهران حضور داشتیم هر دانش‌آموزی به تناسب نگاه فکری که داشت در دانشکده خاصی حضور می‌یافت.

وی، با بیان این‌که شهریه دبیرستان من در سال 1355، 3200 تومان بود که معادل هزینه خرید 3 دانگ منزل مسکونی 70 تا 80 مترمربعی در آن زمان بود، افزود: من دیپلم ریاضی را با چندین سال فاصله گرفتم سپس به‌سراغ رشته علوم انسانی به روش مهندسی معکوس رفتم ادبیات و عربی هر 2 رشته(علوم انسانی و اقتصاد) را مطالعه کردم.

مطلبی، در ادامه توضیح داد: بدترین رتبه‌ام در کنکور علوم انسانی 99 مربوط به علوم سیاسی بود بهترین رتبه‌ام 17 یا 22 مربوط به رشته حقوق بود در آن زمان(کنکور 67) هر داوطلب کنکوری مجاز بود 14 رشته را انتخاب کند بدون استفاده از سهمیه 3 رشته حقوق، علوم سیاسی و الهیات را برای شهرهای تهران، مشهد و شیراز انتخاب کردم.

وی، با بیان این‌که بالاخره برای تحصیل در مقطع کارشناسی در رشته حقوق خصوصی وارد دانشگاه تهران شدم با این باور عموم که جانبازان چون با سهمیه پذیرفته شده‌اند افراد بی‌سوادی هستند، افزود: همه روی ما فوکوس کرده بودند در پایان ترم همیشه همکلاسی‌هایم نمره‌های دروسم را به من اطلاع می‌دادند چون برای‌شان مهم بود جانبازان چه می‌کنند؟ روزی یکی از اساتید من را صدا زد و گفت شما همگی درسخوان هستید اما یکی از دوستانتان خوب درس نمی‌خواند به او بگوئید درسش را بهتر بخواند در آن زمان مشخص شد ما زیر ذره‌بین اساتید هم هستیم.

این جانباز 70 درصد، با بیان این‌که دوره کارشناسی را با موفقیت به پایان رساندم، افزود: ترم اول بچه‌های جانباز  3 واحد درسی را افتادند اما متوسط واحدهای افتاده بچه‌های دیگر دانشگاه بیش از این بود، پس سطح ما از دانشکده بالاتر بود در مقطع کارشناسی شاگرد اول شدم در کنکور فوق‌لیسانس نفر 15 شدم 9 نفر پذیرش شدند من هم به‌علت رتبه اول بودن در مقطع کارشناسی وارد مقطع کارشناسی ارشد شدم.

مطلبی، با بیان این‌که در مقطع کارشناسی ارشد زندگی مشترکم را آغاز کردم و سبب شد کمی از درس فاصله بگیرم، افزود: ارشد را هم با موفقیت به پایان رساندم آزمون دکتری شرکت کردم و پذیرفته شدم اما در اواخر دوره دکتری به زخم بستر دچار شدم.

وی، با بیان این‌که در جانبازان نخاعی زخم بستر یک عارضه موذی و خطرناکی است که اگر زود رسیدگی نشود، مزمن می‌شود، افزود: هم‌اکنون شمار فراوانی از جانبازان نخاعی با 40 سال سابقه زخم بستر به‌هنگام حمل و نقل، استحمام و پانسمان زخم‌های‌شان و حتی نشستن و خوابیدن و مسافرت رفتن با مشکل مواجهه هستند.

این جانباز 70 درصد، با بیان این‌که دغدغه فکری و ذهنی همه جانبازان نخاعی در همه دوران زندگی‌شان زخم بستر است، خاطرنشان کرد: با بهبودی نسبی دوباره تحصیلات خود را در مقطع دکتری را از سر گرفتم اما دوباره وضعیت زخم بسترم بدتر شد، این‌بار تصمیم گرفتم تا بهبودی کامل در کلاس درس حاضر نشوم برای همین 5 تا 6 ترم زمان برد تا بهبودی کامل حاصل شود اما پس از بهبودی کامل به کرونا مبتلا شدم.

مطلبی، با بیان این‌که ریه‌های ما بسیار ضعیف است، گفت: به همین علت همه تصور می‌کردند بر اثر کرونا از بین خواهم رفت اما به خواست خدا زنده ماندم و در بیمارستان و آسایشگاه جانبازان بستری شدم با بهبودی از بیماری کرونا مجدداً به کرونا دچار شدم و تا به امروز گرفتار عوارض این بیماری هستم.

وی، با بیان این‌که هنوز 2 واحد درسی برای اخذ مدرک دکترایم باقی مانده است، افزود: تعریق فراوان، تب و لرز، افت فشار و ... از مشکلات روزانه و همیشگی من شده است، ناگزیرم بنا به  شرایط جسمانی‌ام مایعات فراوان بنوشم یا از شدت لرز چندین پتو به خود بپیچم و ... با این وضعیت امکان مطالعه کتاب‌های درسی را ندارم باید در این مقطع تحصیلی هم آبروی جانبازان را حفظ کنم.

این جانباز 70 درصد، با این توضیح که در دنیا ابتدا بیماری را ایجاد می‌کنند سپس دارو موثر را و در این میان عده‌ای جان می‌بازند و عده‌ای سود می‌کنند، افزود: اما پس از مدتی متوجه می‌شوند دارو اشتباه بوده پس به‌دنبال تولید داروی دیگری هستند، نهایتاً پس از گذشت زمانی به یک دارویی می‌رسند.

مطلبی، در ادامه تصریح کرد: برای مشکل تعریق فراوانم پزشکان دارویی را برای 2 هفته تجویز می‌کنند چنانچه بهبودی حاصل نشود دوبار تمدید می‌کنند اما هم‌اکنون در حال کم کردن تدریجی داروهایم هستم نه داروهای تخصصی‌ام. بلکه آن‌ها را با هماهنگی پزشک و بدون خوددرمانی تغییر می‌دهم.

وی، در بخش دیگری از سخنانش با بیان این‌که هم‌اکنون صاحب دو فرزند پسر(دو قلوهای غیرهمسان) به نام‌های امیرعلی و امیرمهدی هستم، در ادامه خاطرنشان کرد: هر دو در کلاس چهارم تحصیل می‌کنند.

این جانباز 70 درصد، با بیان این‌که در سال 76 با همسرم آشنا و ازدواج کردم، گفت: ایشان برای من در زیست داخل منزل بسیار کمک حالم بودند اما در بیرون از منزل هیچ‌گاه از ایشان کاری نخواستم به‌نحوی که ایشان حتی برای یک‌بار ویلچر من را در صندوق عقب ماشین نگذاشته است چون معتقدم هر ظرفی ظرفیتی دارد ایشان هم‌اکنون وظیفه تربیت فرزندانم، کارهای داخل منزل را برعهده دارند و ما از هم‌فکری هم استفاده می‌کنیم.

مطلبی، با بیان این‌که ایشان عصرها به مدرسه می‌روند، افزود: هم‌اکنون ما زندگی عادی از نوع خاصی را داریم نمی‌توانم بگویم که ایشان تا چه میزان در حق من، طرز تفکر خودش و حق خودشان ایثار کردند، نه در مقام همسری بلکه چون انسان خوبی هستند.

آخرین ویرایش۰۷ مرداد ۱۴۰۲